Van Puerto Princesa naar El Nido

Hallo allemaal!!! Hebben jullie ons gemist? Na elke dag een verhaal, ineens geen verhaal meer!!! Dat klopt. We hebben namelijk een aantal dagen aan het einde van de wereld gezeten, dus geen WiFi en alleen bereik bij de vierde tegel van het pad naar de kamer, daar 2 stappen naar rechts, 1 naar voren, 3 naar links, 1 rondje draaien en dan….als je geluk hebt….heb je….1 streepje. Al met al ruk dus. Zelfs telefoneren was hier onmogelijk. Geen bereik. Als ik mijn moeder belde kreeg ik steeds het liedje van de Titanic te horen, dus hoe het hier zit met die masten weet ik niet, maar goed kan het niet zijn. Maar het gaat dus nog steeds goed met ons en hebben wel bijgehouden wat we allemaal hebben gedaan, dus gaan nu met terugwerkende kracht de laatste dagen erop zetten.
Vandaag (26 mei) checken we uit bij ons hotel in Puerto Princesa omdat we vandaag vertrekken naar onze volgende bestemming El Nido. Dit betekent dat we een busrit voor de boeg hebben van 5 a 6 uur. We staan vroeg op, pakken de tassen weer in en zitten om 6.30 aan het ontbijt, omdat het busje ons om 7 uur komt halen. We hebben wel vervoer met een minivan met airco geregeld, want dat is hier de beste, meest aangename manier van reizen. 
Ok, het is 7 uur…geen busje….7.30 uur…geen busje…..8.00 uur geen busje. Ondertussen wel gebeld en zijn onderweg…ja vast. Nou goed…8.15 uur komt die slome eindelijk aanrijden. Het busje is nog leeg en hopen dat er niet veel meer mensen in zullen stappen. Dat maakt de reis dan namelijk een stuk aangenamer, omdat je dan een beetje schuin kunt zitten en af en toe je benen kunt strekken. We gaan op weg. We stoppen tot onze grote verbazing na 5 minuten alweer bij het kantoortje waar wij de tours en het vervoer geregeld hebben en kregen de mededeling dat we er weer uit moeten!!!! Hij moet namelijk even anderen ophalen en komt dan weer terug…9.00 uur ondertussen… Rond 9.15 is het busje weer terug met hierin 5 andere mensen. 1 Libanees, een stel van de Malediven en 2 Duitse meisjes. We hopen dat dit het is en gaan weer op weg. We rijden vervolgens richting het vliegveld omdat we daar ook mensen op moeten halen. Daar staan…en nu komt het….maar liefst 4 mensen te wachten om in te stappen, een Argentijns stel en 2 dames uit Taiwan. Ondertussen zitten we dus al met 11 personen in het busje. Het wordt krapper en krapper, maar gelukkig hebben wij de beste plekken en dus nog wel wat ruimte over om te zitten. Een beetje geirriteerd, omdat het ondertussen al 10.15 uur is, zetten we ons er overheen en komen in gesprek met alle mensen in het busje. Best gezellig...totdat de chauffeur niet het dorp uitrijdt, maar stopt bij een hotel, naar binnen gaat en we daar vervolgens staan te wachten….en niet weten op wat…na 45 minuten blijkt dat er nog 2 mensen mee zouden moeten, maar zich niet op tijd gemeld hebben in het hotel. En omdat de tour agency geen problemen wil, moeten ze hierop wachten. Geen problemen!?!?! Geen problemen??!?! Nou moet je heel snel die bus naar El Nido rijden, anders kapen we hem en doen we het zelf….GRRRR… Om 11 uur wordt doorgegeven waar deze personen opgehaald kunnen worden…je raad het niet….bij het hotel waar WIJ om 7 uur in de lobby stonden om opgehaald te worden. Het hele busje had bij voorbaat al een hekel aan de beste mensen (wij ook) en keken ze dus ook niet heel gezellig aan toen de deur open ging. Wat er bij die mensen vervolgens gebeurde was dat ze in het overvolle busje keken en doodleuk zeiden….zo druk…dan nemen we wel de gewone bus…. “Nou meneertje, nou moet jij eens heel goed luisteren, of je stapt nu in die bus of we binden je vast op het dak en heb je niets meer te willen…” Uiteindelijk stappen ze in en vertrekken we met z’n 13-en en de chauffeur om 11.15 uur richting El Nido. Het uitzicht tijdens de rit is prachtig. Veel groen, veel oerwoud, de weg is goed, dus dat gaat allemaal prima. Onderweg stoppen we 3 keer. 2 keer om te roken, plassen en drinken en 1 keer om al deze dingen ook te doen, maar dan ook te eten. Wij kijken om ons heen en vinden het niet fijn om bij elke hap een vlieg gratis te krijgen, dus slaan deze keer ff over en eten een zak overheerlijke chippies.
Het is 18.00 uur en komen aan in El Nido. Je wordt aan het begin van het dorp uit de bus gekwakt, omdat zij de stad niet in mogen. Er rijden geen auto’s in het dorp. Alleen motoren, tricycles, andere vage voertuigen die op een motor lijken of ooit een motor zijn geweest. Vanaf hier moet je het dus zelf uitzoeken. We houden de eerste beste tricycle aan en geven door dat we in het Garden Bay Beach Resort zitten. Die jongen weet waar het is en kan ons brengen, maar omdat het op het strand ligt moeten we daarna wel nog 5 minuten lopen. Nou prima…we worden uit de tricycle gegooid en besluiten eerst een koud biertje te nemen. Ff rusten…was een lange dag. Omdat we niet precies weten waar we heen moeten, vragen we aan het meisje in de bar waar we heen moeten. ‘Oh’ zegt ze…’ dan ga je hier de berg om, dan blijf je de weg volgen en dan kom je het vanzelf tegen. Ongeveer 15-20 minuten lopen’. Wij: ‘?!?!’ Ehm…waar zijn die 5 minuten van de tricycle pipo gebleven? Gelukkig geeft het meisje ook aan dat het hotel pick-up service heeft. Dat laten we ons geen tweede keer zeggen en bellen het hotel op met de vraag of ze ons op willen halen. Geen enkel probleem, ze stuurt de chauffeur. Pfff….gelukkig. Dat scheelt weer een wandeling. 10 minuten later staat er inderdaad netjes een mannetje met een motor met zijspan voor de deur. Dus hup de rugzakken erin, wij erin en gaan. We rijden zo’n 5 a 10 minuten slinger de slang door de achterbuurten van El Nido (hoe is dat dan een kwartier lopen) en ontwijken hier en daar een kuil, bult, kip, modderpoel of kind. Uiteindelijk zien we en bord met de naam van ons hotel en zijn blij. We pakken de rugzakken en de chauffeur geeft aan dat hij met ons meeloopt naar de lobby. Vanaf daar lopen we vervolgens een stuk over zandzakken omdat de weg 1 grote modderpoel is…dan een aardig stuk door de jungle, vervolgens een stuk over het strand, daarna een stuk over de zee (i.v.m. eb is nu het water heel erg teruggetrokken en lopen we dus over de stenen die normaal in de zee liggen) en tenslotte weer een stuk over het strand. Ik vertel het nu rustig, maar we hebben wel ff wat gevloekt tijdens de wandeling. Voor sommigen is dit een stukje lopen, maar voor ons voelt het als een trektocht. Je moet niet vergeten dat het hier nog steeds 40 graden is, de luchtvochtigheid rond de 80% ligt en het dus niet te harden is in die hitte. Dan met een rugzak op je rug en slippers aan…nee, daar werden we niet echt heel vrolijk van. Maar dan zien we het hotel, tenminste huisjes op het strand. We worden onthaald met een koud biertje als welkomstdrankje en kunnen op het strand naar de ondergaande zon kijken. Het uitzicht is hier werkelijk adembenemend, dus dat maakt de hike van zojuist iets minder erg (iets minder wel te verstaan). We bestellen vervolgens wat te eten, drinken nog wat en gaan dan naar ons huisje om te douchen. Het is pas 20.30 uur of zoiets, maar we zijn na deze enerverende (lees vreselijke) dag, allebei helemaal kapot. We gaan dus lekker vroeg naar bed. Morgen gaan we weer op tour. Het moet prachtig zijn, dus hebben er zin in.