Van Boracay naar Manila

Zoals gezegd vertrekken we vandaag naar onze allerlaatste bestemming, voordat we naar huis vliegen, namelijk Manila. Ons vliegtuig vertrekt om 12.55 uur, dus hoeven ons niet echt te haasten. We pakken de tassen in, ontbijten op ons gemak en pinnen nog even wat geld voordat we hier vertrekken. Boracay is leuk, maar in tegenstelling tot de rest van de Filipijnen, vliegen de peso's hier je zak uit.

We zien wel een beetje op tegen de rit naar het vliegveld. De weg hierheen was natuurlijk vreselijk...het vervoer als slachtvee, dus willen dit eigenlijk anders doen. We hebben er nog even over nagedacht om ons met een helicopter te laten brengen. Is hier namelijk mogelijk en was leuk geweest voor het reislog, maar de prijs was dusdanig hoog, dat we besluiten om het niet te doen. Sorry....andere keer ;-).  Maar dat we het anders willen is zeker. We vragen dus aan het hotel of zij de transfer kunnen regelen. Dat kan, maar rekenen hier 600 peso's per persoon voor. Dat is niet heel duur, maar horen dat we dan op dezelfde manier gebracht worden als heen en dat is nou juist net niet wat we willen. Dus kiezen voor een andere optie en doen het gewoon op eigen initiatief. We pakken de tassen op en stappen in een tricycle en vragen of hij ons naar de haven wil brengen. Geen probleem: 200 pesos. We worden vervolgens in een haventje afgezet, maar een andere dan op de heenweg... Ehm...even vragen of dit goed is. Ja hoor...zitten helemaal goed. Gaan alleen wel weer met een uit de kluiten gewassen kano, maar daar hebben we nu al 100 keer op gezeten, dus geen enkel probleem. Kosten boot 2 personen: 170 pesos. We kunnen gelijk de kano op en staan na 15 minuten al aan de overkant. Ook daar stappen we weer in een tricycle naar de vertrekhal van de luchthaven. Kosten: 80 pesos. Voor de rekenaars onder ons in totaal dus 450 pesos voor ons 2-en. Scheelt dus 750 peso's met het hotel en scheelt ons daarnaast zowat 45 minuten reistijd. Ook geen gevoel dat ik slachtvee ben, dus hadden we beter op de heenweg ook kunnen doen.... Les voor de volgende keer (of iemand anders die dit ook eens wil/gaat doen). We komen op het ieniemienie vliegveld aan hoeven maar een uurtje te wachten tot ons vliegtuig vertrekt. Goed geregeld!!!!

Het is maar een uurtje vliegen naar Manila. Landen dus om 14.00 uur daar en nemen taxi naar het hotel. Dit kaar laten we ons niet 10-voudig naaien door een taxi chauffeur, maar nemen een 'normale' taxi en zijn inderdaad gewoon weer een klein bedrag kwijt. Het verkeer is, in tegenstelling tot de eerste keer Manila, niet zo chaotisch. Het is namelijk Independance Day hier en dat betekent dat alle Filipino's een vrije dag hebben vandaag en dus niet in het verkeer zitten om naar het werk te gaan. Jeetje....wat scheelt dat een hoop. Er rijden nog steeds 5 miljoen auto's in de rondte, maar dat is nog steeds beter dan 15 miljoen. Dus snel in het hotel. Daar gooien we de tassen neer en hebben vervolgens als doel vandaag: Shoppen. Dat hebben we (of ik dan) de hele vakantie nog niet gedaan en dat hoort er natuurlijk wel bij. We hebben gehoord dat je er mooie dingen voor weinig kunt kopen, dus dat willen wij dan wel eens zien. We zoeken op internet waar we heen moeten en vinden mall Green Hills. Het moet heel groot zijn en naast een normaal winkelcentrum, moeten er ook allemaal kleine verkoopstalletjes zijn die van alles voor kleine prijsjes verkopen. Omdat we in Nederland ook naar een winkelcentrum kunnen, lijkt dit ons leuker. Dus hup weer de taxi in en daarheen.

We worden afgezet en zien het al direct. Je hebt bij ons Mega winkelcentra, maar hier is mega...ook echt megaaaaaaa..... Groot...je wil het niet weten. Dat wordt marathon shoppen. We lopen een hal binnen en zien echt wel honderden kraampjes. Horloges, tassen, schoenen, kleding, slippers, speelgoed, telefoonaccessoires....niet normaal zoveel. We lopen een uur door de hal en wanneer we buiten een sigaretje roken vragen we aan een beveiliger hoeveel hallen er zijn. Zodat we weten wat we nog moeten lopen. Het antwoord is....'ehm, 11 hallen ongeveer'?!?!?!?! 11 van deze hallen...hoe dan...? Als we dat allemaal willen zien moeten we een week Manila bijboeken. Pffff...de moed zakt in onze schoenen, maar gaan ons best doen. We lopen dus tot we versleten zijn tot aan onze knieen en kopen een aantal dingen. Jeff heeft bij 1 kraampje een horloge gezien wat hij graag wil hebben, maar daar komt het....hoe ga je tussen 600.000 kraampjes, het kraampje vinden waar je het horloge hebt gezien?!?!? Wij weten het antwoord: Je de pleuris lopen, overal kijken en na 2 uur lopen, heel erg bezweet en met pijn in je poten, tot de conclusie komen dat je het NOOIT meer gaat vinden. Hahaha.... We lopen echt tot sluitingstijd rond, maar vinden het niet. Jammer... 

Maar het was een leuke dag invulling en zijn nu echt toe aan een terras en een biertje. Maar waar??? Geen internet en niet opgezocht van te voren, dus besluiten het op de toeristen manier te doen. We stappen in de taxi, noemen de naam van de wijk waar wij verblijven in het hotel en zeggen dat we een straat zoeken waar ze barretjes en restaurantjes hebben. Zet ons daar maar af, maakt niet uit verder. Als wij maar kunnen bijkomen. Dat weet de taxi chauffeur wel, dus gaan op weg.

Redelijk dicht bij het hotel worden we inderdaad afgezet in een straat waar van alles zit. Clubs, barretjes en restaurantjes. Het is er druk!!! Dus gezellig.We zoeken een terras op waar we lekker buiten kunnen zitten en het bier koud staat. Die vinden we snel en strijken neer. Als we nu eindelijk zitten en de voeten langzaam beginnen te tintelen, hebben we even de rust om ons heen te kijken en zien dan waar we terecht zijn gekomen. We zitten....in het hart van de sextoerisme van Manila....  Waar zie je dat aan? Nou ten eerste aan de 40 hoeren die aan de overkant op de stoep staan. Hahaha...Allemaal vrouwen, mannen verkleed als vrouwen, mannen omgebouwd tot vrouwen...maar allemaal ' vrouwen' die staan te wachten op een klant. Hele hordes lopen er...en wij maar denken: 'Goh, wat is het hier gezellig druk'. Het is overigens niet altijd duidelijk of 'het er 1 is', want ze zijn niet gekleed als in de film, maar ook gewoon in spijkerbroek met gympies, dus het is lastig te bepalen of iemand nou gewoon langsloopt en lief lacht of iemand die denkt dat ze wat kan verdienen. Maar er is nog iets waar je het aan kunt zien. Namelijk het grote aantal blanke, oudere (en vooral enge) mannen wat om ons heen zit op het terras. Wij zijn hier het enige stel. De rest van de tafels zijn bezet door mannen die op zoek zijn.... We raken aan de praat met 1 van deze mannen, die naast ons aan een tafeltje zit. Deze meneer vraagt dan ook direct: ' Zijn jullie hier met een reden of hebben jullie je hier per ongeluk af laten zetten?!'  Nou meneertje...het tweede. De man vertelt openhartig hoe het allemaal werkt in de landen in Azie. Hij woont zelf al 15 jaar in Thailand en kan ons dus hele verhalen vertellen. De inhoud van de verhalen gaan ver....heel ver. Wij vinden de openhartigheid prachtig en vragen dus ook gewoon maar raak. Het meneertje zegt dat hij het niet erg vindt om alles te vertellen, omdat hij ons na een half uur waarschijnlijk nooit meer zal zien en er dus geen problemen mee heeft om te vertellen dat hij wel vaker een ' meisje' mee heeft genomen, wat later toch een jongen bleek te zijn. Ook vindt hij het het niet erg om te vertellen dat het eerst even ongemakkelijk is, maar hij er vervolgens toch voor kiest om dingen te doen en met hem te laten doen...die hij zich in eerste instantie niet voor kan stellen. Ik zal de details besparen, maar bedenk een verhaal en dat zat er ergens in... 'het' zat in ieder geval 'ergens' in ..... :-) Wij vinden het wel prachtig. Zo open en eerlijk over van alles, dus wij klapperen met onze oren. Tussen neus en lippen door koopt de beste man bij een straatverkoper nog even 2 viagra achtige pillen en slaat er tijdens het gesprek met ons 1 achterover... Het duurt dan ook niet lang totdat hij de aandacht van een meisje/vrouwtje op straat trekt en vraagt of ze er even bij komt zitten. Ze wordt aan ons (en natuurijk ook aan hem) voorgesteld en krijgt een drankje. Het is ontzettend ongemakkelijk. Niet alleen voor ons, maar vooral voor dat vrouwtje. Ik vind het vreselijk. Je weet dat ze er voor (moeten) kiezen, omdat er brood op de plank moet komen en andere opties waarschijnlijk niet interessant zijn. Dus snel geld verdienen. We zitten dus even ongemakkelijk tegenover elkaar. Ook omdat het meneertje ondertussen last krijgt van de Viagra pil en dus nu samen met een ander 'stijf' meneertje naast ons zit. Het vrouwtje weet niet meer waar ze moet kijken, maar kan je vertellen dat ik het ook even niet meer weet....Het is realisme ten top, maar ook erg verwarrend. het liefst geven wij de dame het beloofde geld (20 euro) en trakteren haar op een drankje. Maar weten ook, dat dit is, hoe het leven daar werkt en je dit soort dingen dus moet accepteren. Wij vinden het dan ook niet erg dat, na het ene drankje, het meneertje met zijn andere 'meneertje' opstaat en aangeeft dat ze vertrekken. Daar gaan ze....wij kijken met medelijden toe... En nog een keer.... En nog een keer.... En nog een keer.... En nog 10 keer. Aan de lopende band gaat het. Ook dat hebben we dus nog even met eigen ogen mogen aanschouwen. Zo zie je maar....als we hadden opgezocht waar we heen moesten, hadden we dit niet gekozen en kunnen zien. En hoe erg wij het ook vinden, het is wel intrigerend. Ook dit is een groot onderdeel van de Filipijnen.

Na een tijdje wordt het wel een soort van irritant om naar te kijken en gaan dus terug naar ons hotel. Het is maar een klein stukje en op loopafstand, maar er is een aantal keer tegen ons gezegd dat dit niet een heel veilig stuk is van de stad, dus besluiten om voor dat kleine stukje toch maar gewoon een taxi te pakken. Liever veilig naar huis. We praten er nog even samen over na en gaan dan slapen. Morgen is het echt de allerlaatste dag van deze fantastische vakantie. We vliegen wel pas om 8 uur in de avond, dus moeten ons nog tot een uur of 5 vermaken. Waarmee....nog geen idee.