Apo Island en Dumaguette

Vandaag staat Apo Island op het programma. Omdat ik dronken was lagen we natuurlijk vroeg in bed en zijn daarom weer bijzonder vroeg wakker. We staan dan ook rond 6 uur in de lobby van het hotel en nog niets geregeld voor Apo Island. We hebben bij het opstaan toch besloten om het maar gewoon via het hotel te boeken...geen gedoe. Dus willen dit vragen bij de receptie en worden in volledig genegeerd. De dames zijn met van alles bezig, dus wij blijven beleefd even wachten tot ze ons te woord kunnen staan. Dat duurt ff...vervolgenns komt er een Filpijnse vrouw naar de balie lopen en wordt direct geholpen....ehm...wij staan hier al een minuut of 3 voor je neus. Wij komen wel boven de balie uit en je kunt ons hoofd dus gewoon zien...in tegenstelling tot de andere mensen die hier rondlopen wat willen vragen....Irritatie puntje nummer 1. Nu we de aandacht hebben, vragen we hoe laat de touris informatie balie open gaat. 8 uur....ja dat betekent dus 2 uur wachten en ze kunnen ook niemand bellen die ons kan helpen...irritatie puntje 2. Nu zijn wij vrij snel op de kast te krijgen, dus vinden dat het hotel het maar lekker uit moet zoeken en wij regelen het zelf wel. Dus daar gaan we...

We stappen in de eerste de beste tricycle en hebben van de Belgische dame van gisteren gehoord dat we naar Malatapay moeten. Dus geven dit door aan de chauffeur en die weet in 1 keer wat we bedoelen. 600 PHP brengt hij ons (12 euro). We weten dan nog niet dat het ongeveer 40 minuten in de tricycle is :-). Daar aangekomen zit er een dame in een kantoortje. De Big Boss blijkt later. Zij gaat over de boten die er liggen en regelt alles hier omheen. Dus krijgen te horen wat de prijs is en hebben wederom een prive boot. We worden met z'n tweeen naar het eiland gebracht, wat vanaf de kust al goed te zien is.

Daar aangekomen is het nog erg rustig, wel zie je direct dat het een toeristische attractie is. Je moet entree betalen (dat is een soort evironment belasting). Daarna moet je een gids nemen, voor het schildpad gedeelte en je kunt een tafel 'nemen' waar je de rest van de dag je spullen neer kunt leggen en iemand er op let. Dat is wel prettig. We laten ons overal een oor aannaaien en gaan dus de rest van de dag door met ieder 6 oren.... We drinken eerst rustig wat en hebben direct een viervoetige vriend. Een hond die gelijk op schoot zit en er niet meer afgaat.

Dan is het zover. Snorkelen. We lopen met onze gids mee en gaan te water. We doen ons hoofd onder water en stuiten echt met 1 blik op een zeeslang. Wow...ook nog nooit gezien. Best eng ding eigenlijk. Maar de gids zegt dat wanneer je hem niet aanraakt hij je niet zal bijten. Help...ff stukkie verder zwemmen. We zwemmen door en zien weer van allerlei soorten vis en koraal. Ik maak wat foto's en na 10 foto's stopt mijn camera ermee.....NEE....van alle momenten....niet nu! Hier is nou juist zo mooi...Dus hup weer de kant op en kijken wat er aan de hand is. Nou lang prutsen en friemelen komen we tot de conclusie dat ik weer de verkeerde SD kaarten heb gekocht. Dat is mij in Mexico ook al een keer gebeurd, dus wel een beetje dom...Nu zie ik het gelukkig op tijd...in Mexico niet en misten we van 3 dagen tours ALLE foto's. Dus dat gaat ons niet nog een keer gebeuren. Gelukkig zijn ze hier overal op voorbereid en kunnen dus een camera huren. We krijgen er nog 3 oren bij genaaid, maar kunnen wel foto's maken.Ook krijgen we hier een SD kaartje bij en proberen deze ook gelijk in onze eigen camera en ja hoor....die doet het wel. Dus nog maar een kaartje erbij (weer een oor) en dan kunnen we allebei onder water plaatjes schieten. Nu ziet Jeff iets spannends onder water en moet ik er als een debiel heenzwemmen en ben ik natuurlijk wel eens te laat. Kan nu niet meer gebeuren. Gelukkig, dat is een probleem opgelost...en wat mooi is....de foto van de zeeslang staat er dan weer wel op....
We kunnen dus weer verder, we lopen weer het water in waar we gebleven zijn en komen dan in het gedeelte waar we de gids voor hebben. Aanwijzen waar de schildpadden zitten....Alsof je die in deze baai niet zelf kan vinden. Blijktdus ook echt onzin, want het is een afgezet gedeelte waar je gewoon voor moet betalen en waar je niet zelf mag zwemmen. Dat vertellen ze je natuurlijk niet van te voren. Als we namelijk vragen wat we hierna kunnen doen zegt de gids doodleuk...je mag hier gewoon overal snorkelen...het hele eiland rond, alleen niet binnen de boeien...dat mag alleen met gids. Dat is namelijk de plek waar de schildpadden eten... Ja...alsof die schildpadden weten dat ze binnen de boeien moeten blijven...hoe dan... Lulkoek it is..

Na een half uurtje met de gids gaan we dus ook buiten de boeien om en zwemmen de hele baai rond. Het klopt inderdaad wat wij al dachten....die schildpadden weten niet dat ze binnen de boeien moeten blijven... Het is echt weer prachtig. Je komt ze om de haverklap onder water tegen en zijn wel een meter of 1.5. Er zitten schildpadden van 30 jaar tussen (zegt de gids...of het waar is). Aan de maat te zien zijn ze wel ouder, dus geloven hem deze keer. We zien dus heel veel schildpadden, mooi koraal, veel vis. Hier zijn we voor gekomen, dus 100% de moeite waard. We zwemmen veel en strijken daarna neer bij 'onze' tafel. Daar hebben we tenslotte 2 oren voor aan laten naaien. Er komt later die ochtend wat meer wind opzetten en dit maakt de zee een stuk ruwer. Ik wil er eigenlijk nog even in, maar Jeff ziet het niet meer zo zitten. Ik besluit toch nog even te gaan. Vanaf dat moment zijn de schidpadden helemaal de kluts kwijt, want ze zitten nu echt allemaal buiten de boeien en onder mijn camera...pfff....Ook zie ik nog een ding wat ik nog nooit heb gezien, namelijk een hele school inktvissen. Ik zag in eerste instantie ook niet dat het inktvissen waren...vond het al van die rare vissen...rare vorm...Ook echt heel indrukwekkend. Het zijn er wel 30-40. Ze zijn bijna niet te fotograferen, want zodra je een zwemslag doet, zitten ze 3 meter verder. Tenslotte film ik nog een onderwater ongeluk...2 schildpadden die tegen elkaar aan zwemmen....sufferds.

Jeetje....wat was dit een geslaagde ochtend...ja ja. Het is ondertussen namelijk al 13.00 uur. De dagen duren hier 3 keer zo lang. We zijn het ook wel een beetje zat en de zee is ondertussen echt onstuimig geworden, dus vinden het niet zo erg om terug naar de overkant te gaan. De boot zou ons om half 2 ophalen, dus mooi op tijd. We stappen op de boot en warr de zee in de ochtend nog een gladde spiegel was, zijn de golven nu een meter hoog. Lekker op zo'n uit de kluiten gewassen kano. Het is de hele weg terug dan ook net of we in Duinrell in de Splash zitten. Zeiknat van boven tot onder...bij elke golf krijgen we een lading water over ons heen. Ik had mij voordat we gingen al omgekleed, omdat ik die natte bikini uit wilde en mijn jurk droog aan wilde... Is niet helemaal gelukt dus dat plan. Had hem net zo goed bij het snorkelen ook aan kunnen houden. Jeff was zo slim om zich niet om te kleden. Bij aankomst aan de kant zien we naast de 'bootverhuur' een enorme villa staan en denken dat deze bewoond is door de Big Boss van vanochtend. Dat kan niet anders. Verzopen aangekomen aan de overkant staan er alweer tricycle mannetjes te wachten om ons terug te brengen naar Dumaguette. Die hebben ons vanochtend de 600 af zien rekenen, dus weten de prijs voor de weg terug ook al...nou goed..vooruit.

Terug in het stadje gaan we eerst naar het hotel. Na een heerlijke koude douche (is sarcastisch) gaan we even naar een winkelcentrum. Dat hebben we eerder onderweg gezien en willen iets eten. Het is namelijk 3 uur, maar hebben nog helemaal niets gegeten. Ontbijt was er nog niet en op Apo Island kon je eigenlijk alleen maar vis eten. Ik lust het wel, maar blijf voorzichtig met eten... Dus nu gaat er wel een hapje in. Dat lukt. Vervolgens lopen we wat rond en kan Jeff de verleiding niet weerstaan om een speelhal in te lopen. Daar wordt hij (zoals gewoonlijk) naar de 'muntjesschuifmachine'  getrokken. Ik heb geen idee hoe zo'n ding heet. Je kunt er bonnetjes mee verdienen en met die bonnetjes een prijs uitkiezen. Jeff gooit er een heel Filipijns daggeld in (is maar 6 euro, dus valt mee) en hebben een toeschouwer. Een jongetje van een jaar op 10. Omdat wij niet weten wat we met de bonnetjes moeten, geeft Jeff ze aan onze toeschouwer, zodat hij de prijs uit kan kiezen. Jongetje blij.

We gaan terug naar het tentje waar we gisteren ook wat (e veel) gedronken hebben. Onderweg haal ik  nog even de tablet op in het hotel, want loop alweer 2 dagen achter met mijn log. Het gaat op werken lijken. WiFi is goed bij het barretje, dus misschien wel handig om weer even iets te plaatsen. Dat lukt. We moeten de avond een beetje rekken, want om 9 uur komt er een bandje spelen. We verwachten er niet al te veel van, maar het is wel even wat entertainment. Dat hebben we eigenlijk tot nu toe best wel gemist. Tot die tijd is Jeff bezig om de arme straatkinderen van Dumaguette een beter leven te geven. Hij geeft ze geld zonder wat te kopen en koopt colaatjes voor ze. Ze zitten bij ons aan het tafeltje en maken een praatje. Het is ongelovelijk, maar er zit een meisje bij van een jaar of 6/7 en spreekt goed Engels. Ze loopt met een ring nootjes om haar arm die wel 5 kilo weegt. Zielig...Jeff wil het liefst de hele portomonnee geven en alle nootjes van haar kopen, maar dat mag niet van mij (niet dat ik het haar niet gun, maar daar heeft dat kind niets aan...morgen moet ze weer lopen). Vanaf dat moment noemt Jeff mij Cruela de Ville....Daarnaast geeft hij ook nog 200PHP aan een jongetje wat we de vorige dag ook al hebben gezien (en geld hebben gegeven). Het mooie hiervan is wel dat bij het krijgen van het geld, hij direct naar de overkant rent en zijn buik vol eet aan Filipijnse lekkernijen die ze waarschijnlijk normaal niet kunnen betalen. Bijvoorbeeld een ei wat eigenlijk bijna klaar is om uit te komen. Dat wil zeggen dat er gewoon een klein kuiken in dat ei zit. Dat koken ze en eten ze op....mmmm....lekkernij...bleh. Laat hij er maar 3 eten...

De band start ietsje later...maar is boven verwachting goed. Ze spelen moderne muziek, zijn goede muzikanten en de zanger is helemaal top. Wij vermaken ons kostelijk. En houden het dan ook vol tot half 1. Dat is echt het laatste wat we gered hebben tot nu toe. Vlak voordat we weg gaan stopt er een gozer op een scooter en stapt, bij het horen van de muziek, af. Vervolgens gaat hij echt als een bezetene staan te dansen. Hij is echt zwaar de weg kwijt en ik weet niet welke drugs het was...maar je gaat er echt heel gek van doen. Wij liggen natuurlijk helemaal in een deuk en zeker wanneer hij na 3 nummers nog geen genoeg heeft gehad. Dit was een leuke afsluiter. We stappen weer in een tricycle. Het is eigenlijk maar een heel klein stukje lopen, maar de riolen zijn hier bedekt met een soort betonnen putten die niet afgesloten zijn. Dat betekent dat het hier in de avond stikt van de mega grote kakkerlakken. Wij willen dus niet lopen...zelfs op het terras hebben wij half naar de band en half naar de put gekeken, om er maar zeker van te zijn dat ze niet onder ons door liepen...

Dit was een erg leuke, geslaagde en gezellige dag....